Beste lezer,
Ondanks de mooie dagen, de langverwachte zon, de kiemende jonge plantjes, de bloesem van de amandel in mijn achtertuin én ondanks mijn naïeve optimisme, voel ik een stekende pijn.
Het soort pijn dat ik ervaar houdt me vaak wakker ’s nachts. Ze maakt me bezorgd over een toekomst waarvan ik tot voor kort overtuigd was dat die er veel beter uitzag dan de realiteit waarin ikzelf opgroeide. Onmacht, frustratie, verdriet en een gevecht tegen het ontstaan van ongevoeligheid besluipen me geregeld. Ik hoef je waarschijnlijk niet te vertellen hoe dat komt, je kent de nieuwsberichten ook.
Bram Vermeulen bracht in 1995 zijn lied ‘Politiek’ uit: “Als ik niet kijk, heb ik het niet gezien” waarin hij, op het moment dat ik vrolijk en geëngageerd afzwaaide van de middelbare school, de onwil aankaartte om acute problemen aan te pakken.
Onze planeet, onze moeder en voedster, is ziek en heeft koorts. Zou dat de pijn zijn die ik ervaar en als dat zo is: hoe kan ik gezond worden terwijl ik een onlosmakelijk deel ben van deze Aarde?
Als leertrajectbegeleider bij Landwijzer was ik de voorbij dagen deel van een aantal mooie momenten die voor verbinding zorgden. Onze derdejaars hebben hun afstudeerprojecten voorgesteld tijdens de presentaties in Leuven en Gent. Het zijn stuk voor stuk pareltjes geworden die me aantonen dat de mens ook helende krachten bezit en dat die omgezet kunnen worden naar projecten die daadwerkelijk een verschil uitmaken.
Ook onze tweedejaars presenteren de weken van dit schrijven de bevindingen van hun verdiepende werkstukken. Maandag werd ik tot tranen toe ontroerd door een van de presentaties die de herinnering bij me opriep aan de ontzaglijk mooie verhalen die kudde koeien op mijn vorige werkplek me voedde.
Deze week stonden ook intervisies ingepland met onze eerstejaars die successen, uitdagingen en soms ook toekomstplannen met elkaar deelden.
Ik merk dat de verhalen waarmee ik gevoed word in mijn werk bijzonder helend werken, ze sterken me ook om deze vernieuwing, ondersteuning en bekrachtiging te blijven zien als helend werk. Voor mezelf, als middel tegen de pijn, en bij gevolg ook voor onze Aarde. Omdat we één zijn.
Ik houd mezelf voor om de pijn, als ik ze voel opkomen, te erkennen en ze als motor te gebruiken om het positieve te blijven brengen in deze wereld. De noodzaak is groot dat we met z’n allen een tegengewicht brengen door ónze verhalen te vertellen, vanuit een waarachtige en oprechte schoonheid die onze kern uitmaakt.
“Als ik niet spreek, heb je me niet gehoord”
Jan van Hulle