In de veelheid aan kleine en grotere dingen waarvoor ik mijn moeder dankbaar ben, pluk ik er vandaag eentje uit dat ik graag met je deel. Ik nam haar ochtendritueel over en voer dat consequent elke dag sinds haar overlijden uit. Voor dag en dauw, stond ze zo’n half uurtje voor de rest van ons gezin op, om in alle rust en stilte gewoon in de tuin te gaan zitten en te luisteren… Het was haar manier om in contact te blijven met de wereld. Pas toen ik het zelf een paar keer deed, zag ik in hoe diepgaand dit moment kan zijn. Mocht je, na het lezen van dit edito, ook zin hebben om dit ritueel over te nemen: april is er de beste maand voor. De ochtenden zijn al wat minder kil nu en de ontwakende natuur laat vrolijk van zich horen.
Je hoeft geen ornitoloog te zijn om de roep van de koekoek te herkennen die na een tocht van 5.000 km onze streken opnieuw bezoekt. Ook de boerenzwaluwen keren deze maand terug, het is een feest om ze over het wateroppervlak te zien scheren waarbij hun ondersnavel lijntjes trekt op het wateroppervlak. April is de eerste maand waarop ik het warm genoeg heb om het voorgerecht van mijn ontbijt te nuttigen aan onze vijver in de tuin. Het gekraak van mijn rijstkoek is dan het enige bewijs van mijn menselijke aanwezigheid. Naast het waarnemen van al dat ontluikende en terugkerende leven, durf ik al eens in een aantal overpeinzingen af te dwalen…
Zou het niet kunnen dat de grote, collectieve migraties van al die verschillende wezens actieve uitingen van de Aarde zelf zijn? Misschien zijn het langzame gebaren van een levende geologie. Het ontstaan van deze migraties was aanvankelijk misschien een veelheid aan improvisatie-experimenten van onze Aarde. Experimenten die zich geleidelijk stabiliseerden tot gewoonten die nu noodzakelijk zijn voor het voort-durende metabolisme van de Aarde. Deze cyclische pelgrimstochten, zijn dit ook geen pulsaties binnen het brede lichaam van de Aarde? Een levende hartslag.
Ik houd me vast aan het geloof dat deze migraties manieren zijn waarop verschillende plaatsen of ecosystemen met elkaar communiceren en vitale kwaliteiten uitwisselen die essentieel zijn voor al het leven op Aarde. Alsof dat niet genoeg is, zie ik ook de ontembare levensenergie die mijn moeder had terug in het komen en gaan van de koekoek, de boerenzwaluw, het wisselen van de seizoenen. Ook boeren spelen hier een sleutelrol in: door het cultiveren en het verzorgen van het leven, zorgen ze ervoor dat elke lente opnieuw een cyclus herbegint waarin de energie van het leven zich ten volle kan uiten. Mijn grootste dank daarvoor.
Jan Van Hulle