Graag stel ik in deze rubriek het kleine boekje ‘De man die bomen plantte’ (vertaald uit het Frans) van Jean Giono voor. Het vertelt het mythische verhaal van een oude man, Elzéard Bouffier, die in het zuiden van Frankrijk in de Haute Provence, in een verlaten streek z’n leven wijdt aan het hoeden van schapen en het uitplanten van zaden van bomen. Helemaal alleen, in stilte en met grote toewijding.
Het verhaal is wereldwijd bekend geraakt en wordt gezien als een pleidooi voor duurzame ontwikkeling en een voorbeeld van ecologisch herstel door de mens bewerkstelligd.
Toch is het niet zozeer die letterlijke betekenis van het verhaal die mij zo’n 25 jaar geleden diep heeft geraakt. Het is veeleer de symbolische betekenis ervan die me nog steeds inspireert.
Het verhaal toont immers hoe een kleine, volgehouden, onbaatzuchtige en consequente actie van slechts één man kan bijdragen aan een groeiende, nieuwe ontwikkeling. De man plant doorheen tientallen jaren (tussen 1913 en 1947) tienduizenden zaadjes van allerlei inheemse bomen in een uitgestrekt gebied rondom zijn huisje. Het resultaat ervan is dat de kale, dorre streek opnieuw tot leven komt en dat uiteindelijk zijn werk wordt opgemerkt en beschermd door de overheid.
Het is in zekere zin het verhaal van elke biologische boer, die in volgehouden stilte werkt aan duurzaamheid en respect; tegen de stroom in en vaak met nog te weinig erkenning, maar met een diepe voldoening.
Geert Iserbyt
| Titel: | De man die bomen plantte |
| Auteur: | Jean Giono |
| Uitgeverij: | Jan Van Arkel (2001) |
| ISBN: | 9789062244492 |