De Amerikaanse docufilm ‘The biggest little farm’ speelt zich af in California en toont gespreid over 8 jaar de evolutie van een startend agro-ecologisch landbouwbedrijf, gerund door een koppel nieuwe boeren, die geen landbouw-ervaring hadden. Hun vetrekpunt is het dorre landschap van een uitgeleefde boerderij. Na 8 jaar is het omgevormd tot een biodivers agro-ecologisch project met biodynamisch gecertificeerd fruit, vee en groenten in een landschap, dat is uitgegroeid tot een zelfregulerend ecosysteem.
Daar gaan echter wel heel wat stappen aan vooraf. Allerlei uitdagingen en tegenslagen moeten ze door. Er is veel doorzetting, vertrouwen en creativiteit nodig om de opeenvolgende moeilijkheden te overwinnen. Ze laten zich daarbij voornamelijk adviseren door één man, een ervaren adviseur in de biologische landbouw, die ze bijzonder veel vertrouwen schenken. Hij leert hun dat in dit hele proces elk antwoord van de natuur een nieuwe stap vraagt en vaak –als je maar goed observeert- de oplossing in zich draagt. En dat is ook wat ze doen: leren van de natuur ipv te proberen ze in een keurslijf te dwingen. Het feit dat de boer voordien zelf een bekroonde natuur-documentaire maker was, maakt deze film nog meer bijzonder. De beelden zijn ronduit prachtig; een genot voor het oog. Wat je in de film niet letterlijk kan proeven (de smaak van hun producten), ervaar je in zekere zin door de schoonheid van de beelden.
Uiteraard is dit een Amerikaans verhaal en bijgevolg in deze vorm niet kopieerbaar naar Vlaanderen. Het is een groot project en er is ongetwijfeld veel kapitaal nodig geweest om dit te realiseren. Critici haasten zich dan ook om met dit argument de film af te doen als te romantisch en onrealistisch. Maar de vraag hoe je zo’n project financiert is hier nu even niet de kwestie. De waarde van deze docufilm zit hem in het feit dat een 8-jarig proces van omschakeling van een letterlijk doodgelopen, conventionele, chemische, grootschalige mono-cultuur-landbouwpraktijk naar een biodynamisch, gemengd agro-ecosysteem stap voor stap in beeld is gebracht. En dat boeren en burgers oogstrelend daarvan kunnen genieten en zich kunnen voeden aan het vertrouwen dat deze mensen hebben opgebracht in de moeizame weg daar naartoe.
Ik was dan ook zeer verbaasd toen ik, nadat de VRT-filmrecensent Ward Verrijcken een zeer lovende beschrijving had gegeven over deze documentaire in z’n wekelijks filmpraatje op woensdag op Radio 1, in een bioscoopzaal zat met 200 zitjes waarvan er welgeteld 12 bezet waren. Ten onrechte; deze film moet je zien !
De trailer zie je hier: https://www.biggestlittlefarmmovie.com/videos/
Meer info over het bedrijf vind je hier: https://www.apricotlanefarms.com/about-us/our-farm/
Geert Iserbyt