Claire Vandenameele volgt momenteel het tweede jaar van het Leertraject Bio- & BD-Landbouw in Gent. In het kader van de opleiding loopt ze al vier maanden stage op Stoppel, een gemengd landbouwbedrijf in Poperinge. Na een eerste werkervaring op een groentebedrijf volgde ze haar sterke band met de dieren. Ze vertelt ons hoe ze kleine gelukmomentjes vindt in de koude en harde wintermaanden.
Tijdens mijn eerste jaar landwijzer vertoefde ik voornamelijk op CSA de Hoezekouter in Aalst, daar haalde Dirk het groen weg van achter mijn oren. En ik vertrok er met een zelfzeker gevoel dat er een ondernemende boerin in mij schuilt.
Maar ik had toch iets gemist… Als kind had ik altijd al een sterke band met dieren, en vandaag trekken ze nog steeds mijn aandacht. Enkel groentjes op de boerderij waar ik zou terechtkomen, dat zou niet kloppen.
Nog niet kunnen lossen van de groenten, ging ik op zoek naar een gemengd bedrijf, liefst met koeien. Veel zijn er niet, en toch vond ik er ééntje, niet zo dichtbij, en toch zo bekend. Wanneer je aan het einde van de snelweg komt, dan kom je aan in Ieper, daar ga je naar links, dan rij je verder tot het einde van de expresweg, daar is Poperinge, aan de rand van Heuvelland en de Franse grens. Het lijkt het einde van de wereld, want de mist blijft er dikwijls op de zware glooiende gronden hangen. Daar heeft Fien een prachtige boerderij die ik eigenlijk al zo lang ken. De lekkere producten van de Stoppel eet ik al sinds ik 14 jaar ben, want mijn ouders waren al vanaf het begin klant bij Fien. Nooit zou ik toen gedacht hebben dat ik samen met haar op het veld zou staan.
Even was Fien wat overweldigd met twee enthousiaste Landwijzer-stagiaires tegelijk, dat is eerder uitzonderlijk in het verre Poperinge. Maar al gauw vonden we een weekritme dat voor iedereen comfortabel is. Rosanne gaat op dinsdag werken en kan zo dinsdagavond en woensdagochtend de koeien melken. Op woensdag staan we samen op het veld, en melk ik de koeien ‘s avonds en donderdagochtend. De woensdagen zijn plezant met Rosanne, het jong vurig geweld, daagt ons allen uit om te grappen en te grollen. Ze stelt bovendien vragen aan Fien waar ik niet aan zou gedacht hebben en omgekeerd, en zo leren we weer meer.
Nu sta ik zo’n vier maand op de Stoppel, en het ritme van de winter overheerst. Ze hadden me er al meermaals voor gewaarschuwd, de harde wintermaanden. Het is ploeteren in de ‘pappeloete’, wanneer je een zware kar met 3 bakken geoogste spruitjes terug over het koude veld richting de thuisbasis duwt. Uren en uren en uren staan we groenten te controleren op rotte plekjes in de droge schuur. En wanneer ze richting de klant gaan moeten ze bijna allemaal ook op de wasplek buiten gewassen worden, zelfs bij heel koude temperaturen. En toch beleef ik die vele kleine geluksmomentjes: wanneer ik kijk naar het natte prachtige winterveld in de ochtend, wanneer ik de koeien voor ik ze melk een “hallo hier ben ik, goedemorgen” streel geef, wanneer ik weer een fijn gesprek heb tijdens het groenten controleren, wanneer we op donderdag taart van Evy mogen aansnijden, wanneer een roodborstje eens van dicht komt inspecteren wat we precies met dat snoeiafval aan het doen zijn, wanneer Jannique zomaar een nog warm eitje vanachter in de schuur tevoorschijn tovert, wanneer ik eindelijk die drie bakken geoogst gekregen heb… En het zijn er nog zoveel meer. Ik kom moe maar voldaan thuis, en slaap lang en diep mijn winterrust.
Foto's en tekst: Claire Vandenameele - januari 2025
Claire zit in het tweede jaar van het leertraject biologische en biodynamische landbouw in Gent. Voor meer info over de opleiding, neem een kijkje op https://www.landwijzer.be/leertraject.